Rozstrzygnięcie WSA we Wrocławiu w sprawie konsekwencji braku odpłatności za licencję

Z sukcesem zakończył się spór klienta BTA Solivan z Dyrektorem KIS w sprawie interpretacji indywidualnej w zakresie konsekwencji na gruncie CIT braku ponoszenia opłat licencyjnych za korzystanie z technologii i znaków towarowych. Sprawa dotyczyła spółki, która zawarła umowy licencyjne przewidujące wynagrodzenie za udzielenie jej praw do wykorzystania określonej technologii i znaków towarowych. Wysokość opłat ustalana jest co do zasady w drodze przemnożenia stawki opłaty licencyjnej przez wartość przychodów osiąganych przez nią z tytułu sprzedaży wyrobów. Co jednak kluczowe, zawarte umowy przewidywały, że w sytuacji, gdy marża operacyjna spółki spadnie poniżej określonego poziomu, stawka opłaty licencyjnej zostanie stosownie obniżona, potencjalnie nawet do zera.   

W wydanej interpretacji indywidualnej Dyrektor KIS przyjął, że w sytuacji, gdy nie są naliczane opłaty licencyjne, spółka jest zobowiązana do wykazania przychodu z tytułu uzyskania nieodpłatnego świadczenia. Organ podatkowy nie uwzględnił faktu, iż zawarte umowy przewidywały de facto korzystanie ze świadczeń za odpłatnością, a uwarunkowanie wysokości wynagrodzenia poziomem marży operacyjnej należy traktować jako techniczny sposób ustalenia wysokości opłat. Dyrektora KIS nie przekonał również argument, iż zastosowanie powyższej metodologii w sytuacji osiągania wysokich przychodów i wykazania marży operacyjnej powyżej określonego w umowach poziomu spowoduje, że licencjobiorca będzie zobowiązany do uiszczenia odpowiednio wysokich opłat.

Fakt, iż zastosowanie mechanizmu, o których mowa w ww. umowach może prowadzić w pewnych sytuacjach do braku faktycznego obciążenia po stronie licencjobiorcy nie może być, w naszej ocenie, utożsamiany z uzyskaniem przez niego nieodpłatnego świadczenia. Konkluzje wynikające ze stanowiska organu podatkowego są niezwykle trudne do zaakceptowania, w szczególności, gdy przeniesiemy je na inne powszechnie występujące w obrocie gospodarczym modele współpracy, jak np. świadczenia realizowane w zamian za wynagrodzenie prowizyjne. Przyjęcie poglądu zaprezentowanego przez KIS spowodowałoby, że w każdym przypadku, gdy nie zostanie uzyskany określony efekt determinujący wypłatę wynagrodzenia prowizyjnego, odbiorca świadczenia powinien wykazać przychód z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia.

Powyższe argumenty przekonały natomiast WSA we Wrocławiu, który w wyroku z dnia 15 lutego 2024 r. (sygn. I SA/Wr 636/23) przychylił się do prezentowanego przez nas stanowiska. Jednocześnie, co nie jest częste, w omawianej sprawie Dyrektor KIS nie wniósł kasacji od ww. orzeczenia.